Winter, friends and teaching the boys dutch words.
Blijf op de hoogte en volg Monique
23 Juli 2013 | Australië, Sydney
Deze blog ga ik beginnen met een leuk (voor sommigen) nieuwtje. Mijn familie hier is zo enorm blij met me en smeekte of ik alsjeblieft een jaar zou willen blijven. Toch wilde ik er nog even goed over nadenken en er over praten met m'n lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes. In het begin had ik namelijk al meteen gezegd dat ik in november terug zou komen en ik zou niet gaan veranderen van gedachten. Het idee dat ik met m'n verjaardag, kerst en oud&nieuw niet thuis zou zijn, zou toch wel erg vreemd zijn en dat was één van de redenen dat ik niet langer dan 8 maanden wilde blijven. Toch was er ook weer een kant dat ik het wél wilde, want nu kan ik kerst op het strand vieren (dan is het namelijk hier zomer) en oud&nieuw in Sydney! Plus je krijgt maar één keer in je leven een work and holiday visa ..
Na veel te hebben nagedacht heb ik toch maar de knoop doorgehakt en het besluit genomen om hier toch een jaar te blijven. Ik heb alles behalve spijt van m'n beslissing, want ik heb het hier enorm naar m'n zin en ben zó intens gelukkig op het moment..
Nu we het toch over geluk hebben, wil ik ook iets zeggen over iets waar ik enorm trots op ben, namelijk mijn voetbalteam. 8 juni hadden mijn meiden namelijk hun kampioenswedstrijd en ook deze wedstrijd hebben ze gewonnen. Ongeveer 3 uur lang heb ik de meiden gevolgd en een soort van meegefeest via Skype waar ik echt heel blij mee ben, want zo'n moment wil ik natuurlijk niet missen. VV.Vierpolders VR1 2012/2013 KAMPIOEN! Proud of you, girls.
Dan even drie vrouwen die ik enorm wil bedanken. Ten eerste m'n mama. Ze is m'n grootste steun hier, zelfs nu ze niet dichtbij is. Ze stuurt regelmatig pakketjes met spulletje naar me en lieve kaartjes natuurlijk. En dan hebben we Desi nog. Een vriendinnetje waar ik zo blij mee ben en die altijd iets leuks kan verzinnen als iemand een stille hint op Facebook zet, zoals ik dus. Ik plak alle kaarten die ik krijg namelijk op de muur in m'n kamer, want ik vond hem zo saai toen ik hier aankwam. Dus ik met m'n grote mond m'n Australische adres op Facebook gezet en ja hoor, krijg ik eind juli ineens een enorme kaart (een meter hoog) in m'n handen gedrukt.Maak ik hem open, is ze langs allemaal familieleden, vriendjes en vriendinnetjes langs gegaan met een notitie blaadje en heeft ze al die blaadjes in de kaart geplakt. Zo'n enorme lieve, leuke en spontane verrassing. Dit keer was het gelukkig niet verklapt, haha.
Als laatste wil ik ook even Megan enorm bedanken. Begin juli stond er namelijk een pakketje naast m'n deur met een handschrift die ik niet herkende. Altijd leuk en spannend natuurlijk. Bleek dat Megan een pakketje met allemaal lekkere Nederlandse lekkernijen voor me had samengestelt. Ik heb onder andere dropjes, stroopwafels, beschuit, roze muisjes en hagelslag gekregen. Dat wordt smullen dus, nom nom nommmmmm.
Ik denk dat jullie ook wel een beetje benieuwd zijn in het winterse weer hier in Australië. Het weer hier is heel wisselvallig. De ene keer word je namelijk wakker met 4 graden in de ochtend en dan is het in de middag toch 25 graden. 25 graden lijkt misschien warm, maar de wind verpest het een beetje. Gelukkig begint de lente hier rond september, dus ik hoef niet meer heel lang te wachten op mooi en warm weer. YES.
Ik denk dat jullie ook wel wat willen weten over de dingen die ik hier doe. Zoals jullie weten (of niet) werkte er hier in Sydney ook een oud klasgenootje van me, namelijk Simone van der Zande.Voordat ze hier als au-pair begon is ze ten huwelijk gevraagd door haar vriend. Daar moest ik natuurlijk iets leuks mee doen. Steeds als ik richting de stad ging, zag ik een trouwjurk winkel. Dat bracht mij natuurlijk op ideeën. Dus de winkel gebeld en gelukkig hadden ze nog een plaatsje vrij. Simone wist van niks en ze had gelukkig ook niks op internet opgezocht. Dus ik haar als verrassing naar de winkel meegenomen om trouwjurken te gaan passen. Het was echt súper om al die jurken bij haar aan te zien en der zaten een aantal super mooie bij. Jammer genoeg mochten we er geen foto's van maken, maar dat is aan de ene kant ook wel weer logisch. Helaas is ze vertrokken, maar heb echt een super tijd met haar hier gehad.
Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen, ging ik goed met Claudia om en zie ik haar af en toe in het weekend. Op de Australische groupon site had ik een 'whale watch experience' voucher gevonden en gelukkig wilde Claudia met mij dit doen. Voor een leuk bedragje konden we dan 4 uur op de boot walvissen gaan spotten . Het begon leuk toen de boot nog aan de kant stond, maar het werd jammer genoeg steeds minder leuk.. Toen we echt op de zee kwamen waren 90% van de mensen op de boot, waaronder ik, allemaal aan het overgeven. Van de 20 walvissen die Claudia had gezien heb ik er maar 2 gezien die 20 meter van me vandaan zwommen. Zij was namelijk niet zeeziek. Gelukkig hebben ze de 4 uur ingekort na 3 uur, want het was geen pretje zmz. Thuis aangekomen ben ik eerst wezen douchen en daarna een heerlijke 12,5 uur liggen slapen.
Een paar weekjes daarna ging ik de hostfamily van Claudia en haar twee meiden ontmoeten. Ik had al een leuk Dora sticker en teken boek voor ze meegenomen, want de meiden zijn helemaal gek op Dora. Goede binnenkomer dus. Gelukkig was die moeder een goede kapster, want door het chlorige water hier, droogt je haar zo snel uit, dat m'n haar echt nodig geknipt moest worden (Sorry ome Chiel, ik weet dat je had gezegd dat ik NIET naar de kapper hier moest, omdat alle kappers zo slecht zouden zijn, maar het was echt hard nodig. En het is nog netjes geknipt ook, al zeg ik het zelf). Wat ben ik dat weekend verwend bij de familie zeg. Ik voelde me heel erg op m'n gemak en ook tegelijkertijd een soort van thuis. De familie en het huis was het tegenovergestelde van mijn familie. Ik kreeg als avondeten kebab. Volgens mij weten mijn mannen nog geneens wat het is, zal me in ieder geval niks verbazen. Het punt dat mijn hostmum de kids heeft geleerd dat KFC voor 'kids fatning centre' staat, zegt al genoeg wat ze van junkfood vinden. Had na dat weekend wel gelijk uitslag op m'n gezicht, maar dat had ik er wel voor over.
Naast Claudia ga ik ook enorm goed en veel om met Iris. Ik zag een berichtje van haar op een Australische Facebook pagina staan waarin stond dat ze nieuw was en dat ze graag mensen wilde ontmoeten. Eenmaal op haar profiel zag ik staan dat ze in Rotterdam woonde. Dit was voor het eerst dat ik een Rotterdammer hier tegenkwam. Vanaf de eerste minuut hebben we al enorm veel lol en kunnen we het goed met elkaar vinden. Ik ben ook enorm blij dat zij mijn work-out maatje is geworden, want het is veel gezelliger om met z'n tweetjes te sporten dan in je eentje. We gaan vanaf begin augustus een maand lang keihard bikkelen met onze personal trainster Becky, want de zomer duurt niet meer zo heel lang namelijk.
Naast dat ben ik met Iris en Nicky ook nog naar een Holland Huis geweest. Hier kan je allemaal Nederlandse producten kopen. Het was nog groter dan de Spar in Vierpolders, dus ik ben aardig goed geslaagd. Ook zijn wij beiden enorm verslaafd aan macarons. Gelukkig heeft Adriano Zumbo hier een zaakje en verkoopt die ook 'bak your own' macarons in de supermarkten. Heel vervelend natuurlijk..... NIET DUS. Verder heb ik poffertjes voor de jongens gemaakt. De Nederlandse buurvrouw die boven op de heuvel woont, had namelijk een poffertjes pan die ik mocht gebruiken. Héérlijk vonden ze het. Natuurlijk heb ik ze ook stroopwafels, lange vingers en beschuit met muisjes laten proeven.
Maar, nu laat ik ze steeds wel wat Nederlands proeven, maar ik wil natuurlijk ook wat van de Australische keuken proeven. Dus Nicky, Iris en ik gingen na ons bezoek aan het Holland Huis naar een hotel/restaurant toe waar we kangaroo en krokodillen pizza zouden gaan proeven. De pizza was jammer genoeg zo klein als een small pizza in Nederland en we betaalden bijna €30,- per pizza, maarrrrrr, ik kan nu wel zeggen dat ik ooit in m'n leven kangaroo en krokodil heb gegeten.
Ondertussen is er ook een meisje geboren in de straat, genaamd Sienna. Gelukkig is het allemaal goed gegaan met de bevalling en is Sienna gezond. So, welcome to Calder Street babygirl.
Zo, dat was weer even een blog. Het heeft even geduurt, maar dat komt omdat ik weinig tijd ervoor heb, omdat ik steeds zo druk ben. Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om m´n blog te lezen. Ik ben de laatste tijd de jongens heel veel Nederlands aan het leren. Ze kunnen namelijk bijvoorbeeld al tot 20 tellen en al allemaal simpele zinnentjes zeggen zoals 'Ik ben Ethan en ik ben 8 jaar oud'. Ook weten ze al wat mafkees, vieslel, gadsiedarrie, toppie, niet toppie, dropje, poffertje, pepernoten, zwarte piet en noem maar op betekenen en al met al kunnen ze het nog aardig goed zeggen ook. Alhoewel de 'G' toch een moeilijke klank blijft voor ze. Verder kunnen ze nu ook 'Sinterklaas kapoentje' zingen en ik ben bezig om ze ook een ander Sinterklaas liedje te zingen, want dat moet je natuurlijk wel kunnen hè, als je een cadeautje van de goed heilig man wilt..
Liefs en knuffel uit OZ
Na veel te hebben nagedacht heb ik toch maar de knoop doorgehakt en het besluit genomen om hier toch een jaar te blijven. Ik heb alles behalve spijt van m'n beslissing, want ik heb het hier enorm naar m'n zin en ben zó intens gelukkig op het moment..
Nu we het toch over geluk hebben, wil ik ook iets zeggen over iets waar ik enorm trots op ben, namelijk mijn voetbalteam. 8 juni hadden mijn meiden namelijk hun kampioenswedstrijd en ook deze wedstrijd hebben ze gewonnen. Ongeveer 3 uur lang heb ik de meiden gevolgd en een soort van meegefeest via Skype waar ik echt heel blij mee ben, want zo'n moment wil ik natuurlijk niet missen. VV.Vierpolders VR1 2012/2013 KAMPIOEN! Proud of you, girls.
Dan even drie vrouwen die ik enorm wil bedanken. Ten eerste m'n mama. Ze is m'n grootste steun hier, zelfs nu ze niet dichtbij is. Ze stuurt regelmatig pakketjes met spulletje naar me en lieve kaartjes natuurlijk. En dan hebben we Desi nog. Een vriendinnetje waar ik zo blij mee ben en die altijd iets leuks kan verzinnen als iemand een stille hint op Facebook zet, zoals ik dus. Ik plak alle kaarten die ik krijg namelijk op de muur in m'n kamer, want ik vond hem zo saai toen ik hier aankwam. Dus ik met m'n grote mond m'n Australische adres op Facebook gezet en ja hoor, krijg ik eind juli ineens een enorme kaart (een meter hoog) in m'n handen gedrukt.Maak ik hem open, is ze langs allemaal familieleden, vriendjes en vriendinnetjes langs gegaan met een notitie blaadje en heeft ze al die blaadjes in de kaart geplakt. Zo'n enorme lieve, leuke en spontane verrassing. Dit keer was het gelukkig niet verklapt, haha.
Als laatste wil ik ook even Megan enorm bedanken. Begin juli stond er namelijk een pakketje naast m'n deur met een handschrift die ik niet herkende. Altijd leuk en spannend natuurlijk. Bleek dat Megan een pakketje met allemaal lekkere Nederlandse lekkernijen voor me had samengestelt. Ik heb onder andere dropjes, stroopwafels, beschuit, roze muisjes en hagelslag gekregen. Dat wordt smullen dus, nom nom nommmmmm.
Ik denk dat jullie ook wel een beetje benieuwd zijn in het winterse weer hier in Australië. Het weer hier is heel wisselvallig. De ene keer word je namelijk wakker met 4 graden in de ochtend en dan is het in de middag toch 25 graden. 25 graden lijkt misschien warm, maar de wind verpest het een beetje. Gelukkig begint de lente hier rond september, dus ik hoef niet meer heel lang te wachten op mooi en warm weer. YES.
Ik denk dat jullie ook wel wat willen weten over de dingen die ik hier doe. Zoals jullie weten (of niet) werkte er hier in Sydney ook een oud klasgenootje van me, namelijk Simone van der Zande.Voordat ze hier als au-pair begon is ze ten huwelijk gevraagd door haar vriend. Daar moest ik natuurlijk iets leuks mee doen. Steeds als ik richting de stad ging, zag ik een trouwjurk winkel. Dat bracht mij natuurlijk op ideeën. Dus de winkel gebeld en gelukkig hadden ze nog een plaatsje vrij. Simone wist van niks en ze had gelukkig ook niks op internet opgezocht. Dus ik haar als verrassing naar de winkel meegenomen om trouwjurken te gaan passen. Het was echt súper om al die jurken bij haar aan te zien en der zaten een aantal super mooie bij. Jammer genoeg mochten we er geen foto's van maken, maar dat is aan de ene kant ook wel weer logisch. Helaas is ze vertrokken, maar heb echt een super tijd met haar hier gehad.
Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen, ging ik goed met Claudia om en zie ik haar af en toe in het weekend. Op de Australische groupon site had ik een 'whale watch experience' voucher gevonden en gelukkig wilde Claudia met mij dit doen. Voor een leuk bedragje konden we dan 4 uur op de boot walvissen gaan spotten . Het begon leuk toen de boot nog aan de kant stond, maar het werd jammer genoeg steeds minder leuk.. Toen we echt op de zee kwamen waren 90% van de mensen op de boot, waaronder ik, allemaal aan het overgeven. Van de 20 walvissen die Claudia had gezien heb ik er maar 2 gezien die 20 meter van me vandaan zwommen. Zij was namelijk niet zeeziek. Gelukkig hebben ze de 4 uur ingekort na 3 uur, want het was geen pretje zmz. Thuis aangekomen ben ik eerst wezen douchen en daarna een heerlijke 12,5 uur liggen slapen.
Een paar weekjes daarna ging ik de hostfamily van Claudia en haar twee meiden ontmoeten. Ik had al een leuk Dora sticker en teken boek voor ze meegenomen, want de meiden zijn helemaal gek op Dora. Goede binnenkomer dus. Gelukkig was die moeder een goede kapster, want door het chlorige water hier, droogt je haar zo snel uit, dat m'n haar echt nodig geknipt moest worden (Sorry ome Chiel, ik weet dat je had gezegd dat ik NIET naar de kapper hier moest, omdat alle kappers zo slecht zouden zijn, maar het was echt hard nodig. En het is nog netjes geknipt ook, al zeg ik het zelf). Wat ben ik dat weekend verwend bij de familie zeg. Ik voelde me heel erg op m'n gemak en ook tegelijkertijd een soort van thuis. De familie en het huis was het tegenovergestelde van mijn familie. Ik kreeg als avondeten kebab. Volgens mij weten mijn mannen nog geneens wat het is, zal me in ieder geval niks verbazen. Het punt dat mijn hostmum de kids heeft geleerd dat KFC voor 'kids fatning centre' staat, zegt al genoeg wat ze van junkfood vinden. Had na dat weekend wel gelijk uitslag op m'n gezicht, maar dat had ik er wel voor over.
Naast Claudia ga ik ook enorm goed en veel om met Iris. Ik zag een berichtje van haar op een Australische Facebook pagina staan waarin stond dat ze nieuw was en dat ze graag mensen wilde ontmoeten. Eenmaal op haar profiel zag ik staan dat ze in Rotterdam woonde. Dit was voor het eerst dat ik een Rotterdammer hier tegenkwam. Vanaf de eerste minuut hebben we al enorm veel lol en kunnen we het goed met elkaar vinden. Ik ben ook enorm blij dat zij mijn work-out maatje is geworden, want het is veel gezelliger om met z'n tweetjes te sporten dan in je eentje. We gaan vanaf begin augustus een maand lang keihard bikkelen met onze personal trainster Becky, want de zomer duurt niet meer zo heel lang namelijk.
Naast dat ben ik met Iris en Nicky ook nog naar een Holland Huis geweest. Hier kan je allemaal Nederlandse producten kopen. Het was nog groter dan de Spar in Vierpolders, dus ik ben aardig goed geslaagd. Ook zijn wij beiden enorm verslaafd aan macarons. Gelukkig heeft Adriano Zumbo hier een zaakje en verkoopt die ook 'bak your own' macarons in de supermarkten. Heel vervelend natuurlijk..... NIET DUS. Verder heb ik poffertjes voor de jongens gemaakt. De Nederlandse buurvrouw die boven op de heuvel woont, had namelijk een poffertjes pan die ik mocht gebruiken. Héérlijk vonden ze het. Natuurlijk heb ik ze ook stroopwafels, lange vingers en beschuit met muisjes laten proeven.
Maar, nu laat ik ze steeds wel wat Nederlands proeven, maar ik wil natuurlijk ook wat van de Australische keuken proeven. Dus Nicky, Iris en ik gingen na ons bezoek aan het Holland Huis naar een hotel/restaurant toe waar we kangaroo en krokodillen pizza zouden gaan proeven. De pizza was jammer genoeg zo klein als een small pizza in Nederland en we betaalden bijna €30,- per pizza, maarrrrrr, ik kan nu wel zeggen dat ik ooit in m'n leven kangaroo en krokodil heb gegeten.
Ondertussen is er ook een meisje geboren in de straat, genaamd Sienna. Gelukkig is het allemaal goed gegaan met de bevalling en is Sienna gezond. So, welcome to Calder Street babygirl.
Zo, dat was weer even een blog. Het heeft even geduurt, maar dat komt omdat ik weinig tijd ervoor heb, omdat ik steeds zo druk ben. Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om m´n blog te lezen. Ik ben de laatste tijd de jongens heel veel Nederlands aan het leren. Ze kunnen namelijk bijvoorbeeld al tot 20 tellen en al allemaal simpele zinnentjes zeggen zoals 'Ik ben Ethan en ik ben 8 jaar oud'. Ook weten ze al wat mafkees, vieslel, gadsiedarrie, toppie, niet toppie, dropje, poffertje, pepernoten, zwarte piet en noem maar op betekenen en al met al kunnen ze het nog aardig goed zeggen ook. Alhoewel de 'G' toch een moeilijke klank blijft voor ze. Verder kunnen ze nu ook 'Sinterklaas kapoentje' zingen en ik ben bezig om ze ook een ander Sinterklaas liedje te zingen, want dat moet je natuurlijk wel kunnen hè, als je een cadeautje van de goed heilig man wilt..
Liefs en knuffel uit OZ
-
23 Juli 2013 - 12:54
Guus:
Lieve Monique, wat een enorm leuk verhaal weer, ik heb het weer met groot plezier gelezen, ook al wist ik een boel al omdat we net geskypt hebben zondag. Maar het maakt niet uit, ik lees graag jouw ervaringen van dat verre Australië. Ga gewoon door en tot de volgende blog of Skype of what's app of email of sms of kaart enzzzzz....... Xxx -
24 Juli 2013 - 02:17
San:
weer genoten van je verhalen! xxxx San
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley